چشم را یک لحظه بستم اندر آب

رخت بردم زی جهانی دیگری

آفتاب ما به آفاقش رسید

تن ز رسم و راه جان بیگانه ایست

جان ما سازد بهر سوزی که هست

می نگردد کهنه از پرواز روز

روز و شب را گردش پیهم ازوست

مرغزاری با رصدگاه بلند

خلوت نه گنبد خضراست این

گاه جستم وسعت او را کران

پیر روم آن مرشد اهل نظر

چون جهان ما طلسم رنگ و بوست

ساکنانش چون فرنگان ذوفنون

بر زمان و بر مکان قاهرترند

بر وجودش آنچنان پیچیده اند

خاکیان را دل به بند آب و گل

چون دلی در آب و گل منزل کند

مستی و ذوق و سرور از حکم جان

در جهان ما دو تا آمد وجود

خاکیان را جان و تن مرغ و قفس

چون کسی را میرسد روز فراق

یک دو روزی پیشتر از آن مرگ

جانشان پروردهٔ اندام نیست

تن بخویش اندر کشیدن مردن است

برتر از فکر تو آمد این سخن

رخت اینجا یکدو دم باید گشاد