آنسوی گردون خدائی را ندید

همچو موج این سر کشید و آن رمید

بو که عهد رفته باز آید پدید

آنکه ما را از لحد بیرون کشید

آل ابراهیم بی ذوق الست

آنکه بود از بادهٔ جبریل مست

با وطن پیوست و از یزدان گسست

لاجرم پیر حرم زنار بست

دین هزیمت خورده از ملک و نسب

زانکه او را پف زند صد بولهب

آنچه از دل رفت کی ماند به لب

روز یزدان زرد رو از بیم شب

بندهٔ ما بندهٔ آزاد بود

رکعتی خواهیم و آن هم بی سجود

پس چه لذت در نماز بی سرود

خوشتر آن دیوی که آید در شهود