گفت حکمت را خدا خیر کثیر

علم حرف و صوت را شهپر دهد

علم را بر اوج افلاک است ره

نسخهٔ او نسخهٔ تفسیر کل

دشت را گوید حبابی ده ، دهد

چشم او بر واردات کائنات

دل اگر بندد به حق پیغمبری است

علم را بی سوز دل خوانی شر است

عالمی از غاز او کور و کبود

بحر و دشت و کوهسار و باغ و راغ

سینه افرنگ را ناری ازوست

سیر واژونی دهد ایام را

قوتش ابلیس را یاری شود

کشتن ابلیس کاری مشکل است

خوشتر آن باشد مسلمانش کنی

از جلال بی جمالی الامان

علم بی عشق است از طاغوتیان

بی محبت علم و حکمت مرده ئی

کور را بیننده از دیدار کن

محکماتش وانمودی از کتاب

پرده را از چهره نگشاید چرا

پیش ما یک عالم فرسوده ایست

رفت سوز سینهٔ تاتار و کرد

دین حق از کافری رسوا تر است

شبنم ما در نگاه ما یم است

از شگرفیهای آن قرآن فروش

زانسوی گردون دلش بیگانه ئی

بی نصیب از حکمت دین نبی

کم نگاه و کور ذوق و هرزه گرد

مکتب و ملا و اسرار کتاب

دین کافر فکر و تدبیر جهاد

مرد حق جان جهان چار سوی

ای ز افکار تو مؤمن را حیات

حفظ قرآن عظیم آئین تست

تو کلیمی چند باشی سرنگون

سر گذشت ملت بیضا بگوی

فطرت تو مستنیر از مصطفی است

مرد حق از کس نگیرد رنگ و بو

هر زمان اندر تنش جانی دگر

رازها با مرد مؤمن باز گوی

جز حرم منزل ندارد کاروان

من نمی گویم که راهش دیگر است

از حدیث مصطفی داری نصیب

با تو گویم معنی این حرف بکر

بهر آن مردی که صاحب جستجوست

غربت دین هر زمان نوع دگر

دل به آیات مبین دیگر ببند

کس نمی داند ز اسرار کتاب

روسیان نقش نوی انداختند

حق ببین حق گوی و غیر از حق مجوی