ترسم که تو میرانی زورق به سراب اندر

چون سرمه رازی را از دیده فروشستم

بر کشت و خیابان پیچ بر کوه و بیابان پیچ

با مغربیان بودم پر جستم و کم دیدم

بی درد جهانگیری آن قرب میسر نیست

ای زاهد ظاهر بین گیرم که خودی فانی است

این صوت دلاویزی از زخمهٔ مطرب نیست