قندهار آن کشور مینو سواد

رنگ ها ، بوها ، هواها ، آب ها

لاله ها در خلوت کهسار ها

کوی آن شهر است ما را کوی دوست

می سرایم دیگر از یاران نجد

از دیر مغان آیم بی گردش صهباست

دانم که نگاه او ظرف همه کس بیند

وقت است که بگشایم میخانهٔ رومی باز

این کار حکیمی نیست دامان کلیمی گیر

دل را به چمن بردم از باد چمن افسرد

از حرف دلاویزش اسرار حرم پیدا

سینا است که فاران است یارب چه مقام است این

خرقهٔ آن «برزخ لایبغیان»

دین او آئین او تفسیر کل

عقل را او صاحب اسرار کرد

کاروان شوق را او منزل است

آشکارا دیدنش اسرای ماست

آمد از پیراهن او بوی او

با دل من شوق بی پروا چه کرد

رقصد اندر سینه از زور جنون

گفت «من جبریلم و نور مبین»

شعر رومی خواند و خندید و گریست

در حرم با من سخن زندانه گفت

گفتمش این حرف بیباکانه چیست

من ز خون خویش پروردم ترا

بازیاب این نکته را ای نکته رس

گفت عقل و هوش آزار دل است

نعره ها زد تا فتاد اندر سجود