پیر رومی مرشد روشن ضمیر

منزلش برتر ز ماه و آفتاب

نور قرآن در میان سینه اش

از نی آن نی نواز پاکزاد

گفت «جانها محرم اسرار شد

جذبه های تازه او را داده اند

جز تو ای دانای اسرار فرنگ

باش مانند خلیل الله مست

امتان را زندگی جذب درون

هیچ قومی زیر چرخ لاجورد

مؤمن از عزم و توکل قاهر است

خیر را او باز میداند ز شر

کوهسار از ضربت او ریز ریز

تا می از میخانهٔ من خورده ئی

در چمن زی مثل بو مستور و فاش

عصر تو از رمز جان آگاه نیست

فلسفی این رمز کم فهمیده است

دیده از قندیل دل روشن نکرد

ای خوش آن مردی که دل با کس نداد

سر شیری را نفهمد گاو و میش

با حریف سفله نتوان خورد می

یوسف ما را اگر گرگی برد

اهل دنیا بی تخیل بی قیاس

اعجمی مردی چه خوش شعری سرود

«نالهٔ عاشق بگوش مردم دنیا

معنی دین و سیاست باز گوی

«غم خور و نان غم افزایان مخور

خرقه خود بار است بر دوش فقیر

قلزمی با دشت و در پیهم ستیز

سر حق بر مرد حق پوشیده نیست

قطرهٔ شبنم که از ذوق نمود

از خودی اندر ضمیر خود نشست

رخ سوی دریای بی پایان نکرد

اندر آغوش سحر یکدم تپید