پس چه باید کرد ای اقوام شرق

در ضمیرش انقلاب آمد پدید

یورپ از شمشیر خود بسمل فتاد

گرگی اندر پوستین بره ئی

مشکلات حضرت انسان ازوست

در نگاهش آدمی آب و گل است

هر چه می بینی ز انوار حق است

هر که آیات خدا بیند ، حر است

بندهٔ مومن ازو بهروز تر

علم چون روشن کند آب و گلش

علم اشیا خاک ما را کیمیاست

عقل و فکرش بی عیار خوب و زشت

علم ازو رسواست اندر شهر و دشت

دانش افرنگیان تیغی بدوش

با خسان اندر جهان خیر و شر

آه از افرنگ و از آئین او

علم حق را ساحری آموختند

هر طرف صد فتنه می آرد نفیر

ایکه جان را باز میدانی ز تن

روح شرق اندر تنش باید دمید

عقل اندر حکم دل یزدانی است

زندگانی هر زمان در کشمکش

شرع یورپ بی نزاع قیل و قال

نقش نو اندر جهان باید نهاد

در جنیوا چیست غیر از مکر و فن؟

نکته ها کو می نگنجد در سخن

ای اسیر رنگ ، پاک از رنگ شو

رشتهٔ سود و زیان در دست تست

این کهن اقوام را شیرازه بند

اهل حق را زندگی از قوت است

رای بی قوت همه مکر و فسون

سوز و ساز و درد و داغ از آسیاست

عشق را ما دلبری آموختیم

هم هنر ، هم دین ز خاک خاور است

وانمودیم آنچه بود اندر حجاب

هر صدف را گوهر از نیسان ماست

روح خود در سوز بلبل دیده ایم

فکر ما جویای اسرار وجود

داشتیم اندر میان سینه داغ

ای امین دولت تهذیب و دین

خیز و از کار امم بگشا گره

نقشی از جمعیت خاور فکن

دانی از افرنگ و از کار فرنگ

زخم ازو ، نشتر ازو ، سوزن ازو

خود بدانی پادشاهی ، قاهری است

تختهٔ دکان شریک تخت و تاج

آن جهانبانی که هم سوداگر است

گر تو میدانی حسابش را درست

بی نیاز از کارگاه او گذر

کشتن بی حرب و ضرب آئین اوست

بوریای خود به قالینش مده

گوهرش تف دار و در لعلش رگ است

رهزن چشم تو خواب مخملش

صد گره افکنده ئی در کار خویش

هوشمندی از خم او می نخورد

وقت سودا خندخند و کم خروش

محرم از قلب و نگاه مشتری است

تاجران رنگ و بو بردند سود

آنچه از خاک تو رست ای مرد حر

آن نکوبینان که خود را دیده اند

ای ز کار عصر حاضر بی خبر

قالی از ابریشم تو ساختند

چشم تو از ظاهرش افسون خورد

وای آن دریا که موجش کم تپید