حریت می خواند او را بی بصر

پرده بر روی ملوکیت کشید

کار خود را پخته کرد و خام گفت

با کلیدش هیچ در نتوان گشود

آشیان در خانهٔ صیاد بند

او نباشد ایمن از شاهین و چرغ

ناله ها اندر گلوی خود شکست

تشنه میر و بر نم تاکش میفت

الحذر از حرف پهلو دار او

بندهٔ مجبور ازو مجبور تر

از قمار بدنشینش الحذر

حفظ خود کن حب افیونش مخور

تا کند ضرب تو دریا را دونیم

در امیر او ندیدم نور جان

اندرونش بی نصیب از لااله

پردهٔ ناموس ما را بر درید

سینهٔ او از دل روشن تهی است

صید آهو با سگ کوری نکرد

دل به غیر الله داد ، از خود گسست

کوه ، کاهی کرد و باد او را ببرد

از بطون او مسلمانی نزاد

آنکه لرزد از سجود او زمین

آنکه از خونش بروید لااله

در حرم صاحبدلی باقی نماند

تا کجا باشی به بند اهرمن

کس نیابد بی نیاز نیم شب

سخت شو چون کوه از ضبط نفس

از تو درد خویش نتوانم نهفت

ز آستان کعبه دور افتاده ام

از خجالت آب می گردد وجود

سینهٔ تو از بتان مانند دیر

از درود خود میالا نام او

از سجود بی سرور من مپرس

قسمت مردان آزاد است و بس

در طوافش گرم رو چرخ کبود

از جمال لازوالش بیخبر

گرچه باشد حافظ قرآن ، مجو

دین و عرفانش سراپا کافری است

هست معراج مسلمان در صلوت

سجدهٔ تو نیست جز رسم کهن

عید محکومان هجوم مؤمنین