ای چو جان اندر وجود عالمی

نغمه از فیض تو در عود حیات

باز تسکین دل ناشاد شو

باز از ما خواه ننگ و نام را

از مقدر شکوه ها داریم ما

از تهیدستان رخ زیبا مپوش

چشم بیخواب و دل بیتاب ده

آیتی بمنا ز آیات مبین

کوه آتش خیز کن این کاه را

رشته ی وحدت چو قوم از دست داد

ما پریشان در جهان چون اختریم

باز این اوراق را شیرازه کن

باز ما را بر همان خدمت گمار

رهروان را منزل تسلیم بخش

عشق را از شغل لا آگاه کن

منکه بهر دیگران سوزم چو شمع

یارب آن اشکی که باشد دلفروز

کارمش در باغ و روید آتشی

دل بدوش و دیده بر فرداستم

«هر کسی از ظن خود شد یار من

در جهان یارب ندیم من کجاست

ظالمم بر خود ستم ها کرده ام

شعله ئی غارت گر سامان هوش

عقل را دیوانگی آموخته

آفتاب از سوز او گردون مقام

همچو شبنم دیده ی گریان شدم

شمع را سوز عیان آموختم

شعله ها آخر ز هر مویم دمید

عندلیبم از شرر ها دانه چید

سینه ی عصر من از دل خالی است

شمع را تنها تپیدن سهل نیست

انتظار غمگساری تا کجا

ای ز رویت ماه و انجم مستنیر

این امانت بازگیر از سینه ام

یا مرا یک همدم دیرینه ده

موج در بحر است هم پهلوی موج

بر فلک کوکب ندیم کوکبست

روز پهلوی شب یلدا زند

هستی جوئی بجوئی گم شود

هست در هر گوشه ی ویرانه رقص

گرچه تو در ذات خود یکتاستی

من مثال لاله ی صحراستم

خواهم از لطف تو یاری همدمی

همدمی دیوانه ئی فرزانه ئی

تا بجان او سپارم هوی خویش

سازم از مشت گل خود پیکرش