عشق را سرمایه ی ایمان علی

در جهان مثل گهر تابنده ام

در خیابانش چو بو آواره ام

می اگر ریزد ز تاک من ازوست

می توان دیدن نوا در سینه ام

ملت حق از شکوهش فر گرفت

کائنات آئین پذیر از دوده اش

حق «یدالله» خواند در ام الکتاب

سر اسمای علی داند که چیست

عقل از بیداد او در شیون است

چشم کور و گوش ناشنوا ازو

رهروان را دل برین رهزن شکست

این گل تاریک را اکسیر کرد

بوتراب از فتح اقلیم تن است

گوهرش را آبرو خودداری است

باز گرداند ز مغرب آفتاب

چون نگین بر خاتم دولت نشست

دست او آنجا قسیم کوثر است

از یداللهی شهنشاهی کند

زیر فرمانش حجاز و چین و روم

تا می روشن خوری از تاک خویش

خاک را اب شو که این مردانگیست

تا شوی بنیاد دیوار چمن

آدمی را عالمی تعمیر کن

خشت از خاک تو بندد دیگری

جام تو فریادی بیداد سنگ

سینه کوبیهای پیهم تا کجا؟

لذت تخلیق قانون حیات

شعله در بر کن خلیل آوازه شو

هست در میدان سپر انداختن

با مزاج او بسازد روزگار

می شود جنگ آزما با آسمان

می دهد ترکیب نو ذرات را

چرخ نیلی فام را برهم زند

روزگار نو که باشد سازگار

همچو مردان جانسپردن زندگیست

زور خود را از مهمات عظیم

چون خلیل از شعله گلچیدن خوشست

گردد از مشکل پسندی آشکار

زندگی را این یک آئین است و بس

اصل او از ذوق استیلاستی

سکته ئی در بیت موزون حیات

ناتوانی را قناعت خوانده است

بطنش از خوف و دروغ آبستن است

شیرش از بهر ذمائم فربهی است

در کمینها می نشیند این غنیم

مثل حر با هر زمان رنگش دگر

پرده ها بر روی او انداختند

گاه می پوشد ردای انکسار

گاه پنهان در ته معذوری است

دل ز دست صاحب قوت ربود

گر خود آگاهی همین جام جم است

شرح رمز حق و باطل قوتست

دعوی او بی نیاز از حجت است

خویش را حق داند از بطلان حق

خیر را گوید شری ، شر می شود

از دو عالم خویش را بهتر شمر

ظالم و جاهل ز غیر الله شو

گر نبینی راه حق بر من بخند