دلم فدای تو باد ای نسیم عنبر بیز

چنین که چشم تو هر گوشه ای کمین دارد

زبس که آتش رخساره ی تو می افروخت

زدیم در خم زلف گره گشای تو چنگ

بیا که باده و گل را به هم برآمیزیم

بیار کاسه و از می پرآب رنگین کن

سوار حادثه هر سو دو اسپه می تازد

فضای سینه ام آتش گرفت مردم چشم

فضای سینه ام آتش گرفت مردم چشم

بتاخت لشکر غم قلب سینه ابن حسام