جز خم زلفت دلم پناه ندارد

کیست که از تاب آن دو سنبلمشکین

مردمی کن که پیش چشم سیاهت

سینه ی چون مجمرم ز آتش هجران

نامه ی دردم به دست باد سپردم

دل به سوی میکده پناه ازآن برد

ز ابن حسام از چه روی زلف تو پیچید