مهوَّسان ز پی خاطر مهوَّس ما

خیال آن رخ رشک پری و غیرت حور

نهال قامت و چشم تو باغبان چون دید

به مجلسی که تو باشی چراغ گو بنشین

به جای بادهٔ گرم زهر می دهی نوش است

ز کنه وصف تو ابن حسام دور افتاد