نگشت بی تو دمی این دل خراب آباد

که کار بسته ی من جز بدان گره نگشاد

که دور مایه ی جوراست و دهر بی بنیاد

که روزگاربسی چون من و تو دارد یاد

درو مپیچ که نتوان گره زدن در باد

که گرد کوه برآمد به دیدن فرهاد

بنفشه و گل نسرین و قامت شمشاد

زنار خویش توچون سرو از آن همه آزاد

«زدیم بر صف رندان و هرچه بادا باد»

«شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد»