الّا غم رخسار تو غم ها همه باد است

کاندر خم ابروی تو پیوسته گشاد است

گویی مگر آیینه سکندر به تو داده ست

عکسی مگر از روی تو به کوه فتاده ست

در غنچه که از شرم تو بُرقع نگشاده ست

کاین باغچه را سرو بسی همچو تو یاد است

بس چهره شاهان منوچهر نژاد است

تاج سر جمشید و فریدون و قباد است

آنرا که سر کوی تو میعاد و معاد است