قد چو سرو تو بر جویبار دیده ماست

به آرزوی لبت خون گرفت خانه چشم

چو نرگسی که دمد بر کنار چشمه آب

بلا کشید دل ودیده اختیار تو کرد

به سرو و لاله چه خوانی مرا ز باغ رخت

بکشت چشم تو ابن حسام را گفتم