بوی گل می دمد ز سنبل دوست

یافت بویی مگر ز کاکل دوست

ذره ای نیست با تجمل دوست

دوستان را بود تحمّل دوست

ما برفتیم بر توکل دوست

که درازست خود تطاول دوست

یاد می دار از ترسل دوست