هزار شکر که مستظهرم بهمَّت او

ز فرق ما مرواد آفتاب دولت او

نمی رود ز مذاقم هنوز لذت او

بسوخت سینه من زآتش محبت او

بدین زبان نتوانم شمرد نعمت او

کدام دیده که بینا شود به طلعت او

تو دم مزن که برون نیست از مشیَّت او

مراد ما همه او هرکسی و نیّت او

گر اتّفاق گذر افتدش بتربت او