گفتم از سلسله ی موی تو پرهیز کنم

آتش چهر تو افروخته شد من چو سپند

جرعه ای یافتم از جام تو در روز ازل

زاهد از سیل سرشکم به سلامت مگذر

ز آتش شوق تو هر جا برم نام لبت

من که با داغ تو میرم چو سر از کنج لحد

روز اول که مرا لطف تو با چندان عیب

دلم از غربت دیرین بگرفت ابن حسام

طایر گلشن قدسم به نشیمنگه خاک