که راست چاره که از دست رفت چارهٔ ما

زهی تحمّل سنگین دل چو خارهٔ ما

فغان ز حسرت این درد بی کنارهٔ ما

که در محاق نهان شد رخ ستارهٔ ما

حکایت جگر داغ پاره پارهٔ ما

به آفتاب رساند ضرر شرارهٔ ما

که ریخت دیدهٔ ما بهر شیرخوارهٔ ما

چه گوشت بود که آویخت از قنارهٔ ما

که من بدیدم و غایب شد از نظارهٔ ما

که بر ممّر اجل باز شد گدارهٔ ما

که می رسد ز عقب صاحب استعارهٔ ما