غمزه ی تیز ترا سینه ی من شد هدف

در صف تو عاشقان جامه به خون شسته اند

دل به کمند تو باز بسته از آن شد که هست

غرقه ی بحر عمیق از پی دُردانه ایم

عمر که بی یاد دوست می گذرد عمر نیست

جان ودل عارفان صید کمند تواند

فتنه نشان می دهند رو به طلب شحنه ای

ابن حسام این سخن وسع بیان تو نیست

لؤلؤ نظم خوشاب زاده ی طبع من است