بر گل ترا که گفت ز سنبل برار خط

بی خط به بندگی تو اقرار کرده ایم

بر عارض چو آب تو حسن دگر فزود

اندر میان خط بنشاند آفتاب را

دود دل من است که در عارضت گرفت

خطّت که ناسخ لب یاقوت فام شد

با لطف خط خوب به خطت کجا رسید