کسی از التفات چشم خوبان کام بردارد

به قدر زخم چون گل شوخیی انداز مستی کن

به طوف دامنت کم نیست از سعی غبار من

عتابش باورم ناید که آن لعل حیا پرورد

جهان بی جلوه مدهوش است هم درپرده توفان کن

نظر از سیر هستی بستن است آخر، خوشا چشمی

دماغ پختگان مشکل شود خجلتکش هستی

چو دل بی مدعا افتاد گو عالم به غارت رو

گرانجان را نباشد طاقت بار سبکروحان

عبارت بی غبار صافی مطلب نمی باشد

کسی کز سرکشی راه طریقت سر کند بیدل