به روی عالم آرا گر نقاب زلف درپیچد

گهی چون طفل اشک من درآغوش نگه غلتد

اگر گویم ز زلف خود رهایی ده دل ما را

به گاه خنده شکّر ریزد از چاک دل گوهر

نخیزم چون غبار از راه او بیدل که می ترسم