قفس شکسته ام و آشیان نمانده به یاد

کباب سوختنم چون چراغ در ره باد

که مردم و نرسیدم به خاطر صیاد

شکست آبلهٔ پا به گردنم افتاد

شکسته اند غبارم به بیضهٔ فولاد

مگر به سایهٔ مو خامه بشکند بهزاد

چو کوه از همه عضوم جواب بابد داد

مگر ز سیل کشم حرف خانه ات آباد

خرابه خاک به سر ماند و گنج رفت بباد

ز صید من عرقی داشت بر جبین صیاد

خوش آنکه بگسلد این رشته تا رسم به گشاد

به گریه گفت : مپرس از ندامت ایجاد

ز سعی تیشه مگرگل به سر زند فرهاد

کسی مقابل آیینهٔ شکسته مباد

که هردم ازقفسش چون نفس کنند ازاد