موی پیری بست بر طبع حسد تخمیر صلح

آخر از وضع جنون عذر علایق خواستم

زین تفنگ و تیر پرخاشی که دارد جهل خلق

مطلب نایاب ما را دشمنی آرام کرد

برتحمل زن که می گردد دپن دیر نفاو

با قضا گر سر نخواهی داد کو پای گریز

مرد را چون تیغ در هر امر یکرو بودن است

عام شد رسم تعلق شرم آزادی کراست

در طلسم جمع اضدادی که برهم خوردنی ست

اعتبارات آنچه دیدم گفتم اوهام است و بس

دوش از پیر خرد جستم طریق عافیت

کاش رنگ عالم موهوم درهم بشکند