انجم چو تکمه ریخت ز بند نقاب صبح

از زخم ما و لمعهٔ تیغ تو دیدنی ست

غیر، ازخیال تیغ تو گردن به جیب دوخت

از چاک دل رهی به خیال تو برده ایم

از چشم نوخطان به حیا می دمد نگاه

جمعیت حواس به پیری طمع مدار

رفتیم و هیچ جا نرسیدیم وای عمر

چون سایه ام سیاهی دل داغ کرده است

هستی است بار خاطر از خویش رفتنم

بیداری ام به خواب دگر ناز می کند

در عرض هستی ام عرق شرم خون گریست

بیدل ز سیر گلشن امکان گذشته ایم