که با وجود نفس غافل ازتپیدن رفت

گلی که برق خزانش نزد به چید ن رفت

نفس چو اشک به دریوزهٔ چکیدن رفت

به پا شکستگی رنگ تا رسیدن رفت

چوگاز مدت عمرم به لب گزیدن رفت

سر سجود سلامت اگر دویدن رفت

ز سرو از ره بیحاصلی خمیدن رفت

بهار حیرت آیینه در ندیدن رفت

به لب نکرده گذر آن سوی شنیدن رفت

به فکر خواب متن فصل آرمیدن رفت

نمی توان به فلک بیدل از دویدن رفت