چنین که عمر تأملگر شتاب گذشت

به چشم بند جهان این چه سحرپردازی ست

به هر طرف نگرم دود دل پرافشان است

جنون پرستی اغراض ننگ طبع مباد

کسی به چارهٔ تسکین ما چه پردازد

ز مصرع نفس واپسین عیان گردید

سیاهکار فضولی مخواه موی سفید

صفا کدورت زنگار چشم نزداید

ز خود تهی شو و از ورطهٔ خیال برآی

به عیش غفلت عمری که نیست کس نرسد

ز سوز سینه ام آگه که کرد محفل را

ندانم از چه غرض بال فرصت افشاندم

به وادیی که نفس بود رهبربیدل