مهر بال و پر همان جز بیضهٔ عنقا نداشت

کس نشد آگه که چیزی داشت با خود یا نداشت

یاد ایامی که کس یاد از غبار ما نداشت

یک قلم دی داشتیم امروز ما فردا نداشت

تا نفس بی ضبط می زد شیشه گر مینا نداشت

تا درشتی داشت سنگ سرمه جز غوغا نداشت

زاهد از فردوس هم مطلوب جز دنیا نداشت

آب شیربنی که گوهر دارد از در با نداشت

شمع محفل در سرآتش داشت زیر پا نداشت

هر کجا رفتیم ما را بیکسی تنها نداشت

آنقدر خاکی که افشانم به سر صحرا نداشت

گوشهٔ دل جای راحت بود اما جا نداشت