اندیشه در نزاکت معنی کمال داشت

شیرازهٔ غبار هوس گشت خجلتم

دل رفت از برم به فسون هوای وصل

از خودرمیده نیست عروج دماغ من

تخم ادب به ریشهٔ شوخی نمی زند

حسنت به داد حیرت آبینه می رسد

دل را غم وداع تو در خون نشانده بود

درکیش عشق ساز رهایی ندامت است

پرگویی من آفت آگاهی دل است

مردیم و از غبار دو عالم به در زدیم

غارتگر بهار نشاطم شکفتگی ست

بیدل هزار جلوه در آیینه ات گذشت