92
غزل شمارهٔ ۸۱۷
تا ز حسن وگلستان تماشا رنگ داشت
حیرت از آیینه ام دستی به زیر سنگ داشت
یاد آن عیشی که از نیرنگ جولان کسی
گرد من د ر پرده چون صبح بهاران رنگ داشت
تا نفس بال فغان زد رنگ صحرا ریخت دل
عمرها این شمع خامش کلبه ام را تنگ داشت
کامرانیها بالا شد ورنه از بیحاصلی
دست برهم سودهٔ من دامنی در چنگ د اشت
آب می گشتیم کاش از عرض صافیهای دل
کان تنزه جلوه از آیینه داران ننگ داشت
ترک تمکین جوهر ادراک ما بر باد داد
آتش ما اعتبار آبرو در سنگ داشت
عشق هم دارد تلافیها که چون مینای می
هرقدر خون بود در دل چهرهٔ ما رنگ داشت
تا کی از شرم تماشا بایدم گردید آب
ای خوش آن آیینه کز هستی نقاب زنگ داشت
بسکه ما بیچارگان آفت نصیب افتاده ایم
رنگ ما بشکست اگر د ل با تپیدن جنگ داشت
منفعل از دعوی نشو و نمای هستی ام
ساز من در خاک بیدل بیش ازین آهنگ داشت