جز خموشی هرکه دل بر ناله و فریاد داشت

ای خوش آن عهدی که در محراب چشم انتظار

صید ما را حلقهٔ دام بلا شد عافیت

خواب اگروحشت گرفت از دیدهٔ من دور نیست

بیخودی از معنی جمعیتم آگاه کرد

کرد تعمیر اینقدرگرد خرابی آشکار

این زمان محو فرامش نغمگی های دلیم

از فنای ما مشو غافل که این مشت شرار

دوش کز سازعدم هستی ظهور آهنگ بود

حیف اوقاتی که صرف کوشش بیجا شود

بال قمری این زمان بیدل غبار سرو نیست