سرو چمن دل الف شعلهٔ آهیست

بی جرأت بینش نتوان محو تو گشتن

کی سد ره اشک شود، دامن رنگم

جز صیقلی آیینهٔ آب ندارد

عزت طلبی ، جوهر تسلیم به دست آر

تا چند زند لاف بلندی ، سرگردون

بر حاصا دنیا چفدر ناز توان کرد

فرش در دل شو، که درین عرصه نفس را

زین هستی بیهوده صوابی که تو داری

فال سر تسلیم زن و ساز قدم کن

بیدل پی آن جلو ه که من رفته ام ازخویش