مسخرهٔ روزگار آنقدرش خنده نیست

غیر ز خود رفتنت پیش توآینده نیست

علت کوری ست گر چشم تو ترسنده نیست

گر دلت از خود پر است آینه شرمنده نیست

غافل از احسان مباش هیچ کست بنده نیست

گر همه در پرپاست !بله زببنده نیست

خبث چه بو می دهد گر دهنت گنده نیست

بی طلب کاه و جوگاو سرافکنده نیست

دود دماغ حباب آن همه پاینده نیست

چرخ به صد طلسش پینهٔ یک زنده نیست

رشه کن و جامه در، یشم کسی کنده نیست

دهر ز وضع غرور بهر تو گردنده نیست

ور نه به پیشت کسی آینه دارنده نیست

غیر فنا هیچ جنس نزد حق ارزنده نیست