نور دل در کشور آیینه نیست

آن خیالاتی که دل نقاش اوست

غفلت آخر می دهد دل را به باد

بسکه آفاق از غبار ما پر است

دل ز تشویش تو و من فارغ است

داغ عشقیم از مقیمان دلیم

دوستان باید غم دل خورد و بس

کدخدای وهم تاکی نبشتن

ذوق پیدایی نگیرد دامنم

خودنمایی تا به کی هشیار باش

تردماغ شرم تحقیق خودیم

دل بپرداز از غبار ما و من