ای دل تو کجایی که غبارت به نظر نیست

خلقی ست درین خانه برون در و در نیست

گر چشم گشایی مژه ات پیش نظر نیست

تا سینه درین معرکه باقیست سپر نیست

کم نیست دم لاف همان را که جگر نیست

دست تو گر اینخا نشود حلقه کمر نیست

در خانهٔ دودیم و کسی را مژه تر نیست

این شمع در اینجا همه شام است و سحر نیست

زبر قدم آن خاک نیابی که به سر نیست

سرها به سر دار رسیده ست ثمر نیست

کس نیست کند فهم که هستی چقدر نیست

چین کن زه دامن که گریبان دگر نیست

چون رنگ پری دارم و سر در ته پر نیست

هرچند به آن جلوه رسی غیر خبر نیست