ای غافل از رنج هوس آیینه پردازی چرا

نگشوده مژگان چون شرر از خویش کن قطع نظر

تاکی دماغت خون کند تعمیر بنیاد جسد

آزادی ات ساز نفس آنگه غم دام و قفس

گردی به جا ننشسته ای دل در چه عالم بسته ای

حیف است با سازغنا مغلوب خسّت زیستن

گر جوهر شرم و ادب پرواز مستوری دهد

تاب و تب کبر و حسد بر حق پرستان کم زند

هرگز ندارد هیچکس پروای فهم خویشتن

از وادی این ما و من خاموش باید تاختن

محکوم فرمان قضا مشکل کشد سر بر هوا

بیدل مخواه آزار دل از طاقت راحت گسل