جوهر ندهی عرض که پر آبله روییست

این حوصله مشرب قدحی نیست سبوییست

هرگاه نفس فال صدا زد همه سوییست

جز جامهٔ عر- بان تنی این جمله رتیست

این برگ و بر و نشو و نمای تو کدوییست

تا صبح قیامت همه دم شرم دو موییست

هنگامهٔ زیر و بم ما، هایی و هوییست

بر قرب مکن نازکه اینها همه اوییست

هرسبزه که دیدیم چومژگان لب جوییست

تا خاک تو بر باد نرفته ست وضوییست

تا لب به خموشی ندهی بیهده گوییست

پامال خرام هوس است آنچه نموییست