خط جبین ماست هماغوش نقش پا

راه عدم به سعی نفس قطع می کنیم

رنج خمارتا نرسد در سراغ دوست

چون جاده تا به راه رضا سر نهاده ایم

سامان عیش ما نشودکم ز بعد مرگ

ماییم و آرزوی جبین سایی دری

چشم اثر ندیده ز رفتار ما نشان

هر سرکه پخت دیگ خیال رعونتی

مستانه می خرامی و ترسم که در رهت

در هر قدم ز شوق خرام تو می کشد

گاه خرام می چکد از پای نازکت

رنگ بنایم از خط تسلیم ریختند

بیدل ز جوش آبله ام در ره طلب