چون شمع اگر خلق پس و پیش گذشته ست

در هیچ مکان رام تسلی نتوان شد

گر راهروی براثر اشک قدم زن

شاید ز عدم گل کند آثار سراغی

هر اشک که گل کرد ز ما و تو به راهی ست

روز دو دگر نیز به کلفت سپری گیر

شیخان همه آداب خرامند ولیکن

آدمگری از ریش بیاموزکه امروز

ی پیر خرف شرم کن از دعوی شوخی

زین بحرکه دور است سلامت زکنارش

سرمایه هوایی ست چه دنیا و چه عقبا

بیدل به جهان گذران تا دم محشر