به هرکجا نفسی گرد می کند رم اوست

قصور فطرت ما بیش فهمی کم اوست

به عالمی که غبار تو نیست عالم اوست

که صبح عافیت خلق رفتهٔ دم اوست

شکسته اند کلاهی که آسمان خم اوست

شکستگی ست نگینی که باب خاتم اوست

به هر کجا نظری هست جلوه توأم اوست

که درگداز دو عالم زلال زمزم اوست

که عید عشرت آفاق در محرم اوست

که عکس موج خط سرمه رشتهٔ رم اوست

که یادکاوش مژگان یار مرهم اوست