بزم پیری کزقد خم گشتهٔ ما چنگ اوست

دل به وحشت نه که چرخ سفله فرصت دشمن است

وادی عجزی به پای بیخودی طی کرده ام

بیقرار شوق را چون موج نتوان دید سهل

نسبت خاصی ست محو شعلهٔ دیدار را

دل عبث دربند تمکین خون طاقت می خورد

صافدل هرگز غبار خویش ننماید به کس

دوری و نزدیکی از زیر و بم ساز دویی ست

عضو عضوم را خیالش مرغ دست آموزکرد

نیست جای عشق بیدل مسند فرزانگی