نی نقش چین نه حسن فرنگ آفریدنست

چون موم با ملایمت طبع ساختن

این یک دو دم که زندگی اش نام کرده اند

بستن دهان زخم تمنا به ضبط آه

نازم به وحشی نگه رم سرشت او

حیرت دلیل آینهٔ هیچکس مباد

در وادیی که دوش ادب محمل وفاست

از دقت ادبکدهٔ عجز نگذری

تاکی صفا ز نقش توچیند غبار زنگ

در عالمی دکه شش جهتش گرد وحشت است

فرصت بهار تست چرا خون نمی شوی

بیدل به مزرعی که امل آبیار اوست