مگر سبو شکندگردن عسس به دو دست

من و دلی که چو دندان گرفته خس به دو دست

ستاده ام ز دل ساده ملتمس به دو دست

کشیده ام سوی خود دامنت ز بس به دو دست

چو ناقه گر همه بربندی اش جرس به دو دست

تو هم بپوش دمی چند پیش وپس به دو دست

مچسب هرزه بر این دامن هوس به دو دست

نبرد پیش جز افسوس هیچکس به دو دست

گرفته ایم چو لب دامن نفس به دو دست

به گاه جوع زمین کندن فرس به دو دست

زگرد بال پریشان همان قفس به دو دست

نگاهدار سر خویش چون مگس به دودست