به خانه ای که تویی سقف آن خم افتادست

گره به رشتهٔ تدبیر محکم افتادست

که همچو شمع سر ازپا مقدم افتادست

چو سبحه قافله ها درپی هم افتادست

کجاست آدمی ، آتش به عالم افتادست

غرور تیغ تغافل تنک دم افتادست

هنوز صورت انجام مبهم افتادست

نگین ماست که یکسر ز خاتم افتادست

به خاک ، سایهٔ نقش قدم کم افتادست

سحر ز باغ گذشته ست شبنم افتادست

سر همه به گریبان ماتم افتادست

به حق دیده بیدل که بی نم افتادست