به گلزاری که حسنت بی نقابست

زشرم یک عرق گل کردن حسن

جنون ساغرپرست نرگس کیست

ز دود سینه ام دریاب کامشب

که دارد جوهر عرض اقامت

توهم مردهٔ نام است ورنه

درین دنیا چه دیبا و چه مخمل

به چشم خلق بی ( لاحول ) مگذر

طرب خواهی دل از مطلب بپرداز

برو ای سایه در خورشیدگم شو

نظر واکرده ای محو ادب باش

به هر سو بگذری سیر نفس کن

نگه باید به چشم بسته خواباند

خیال اندیش دیداریم بیدل