آمد ورفت نفس مشق خط بیکاری است

شبهه تقریریم و استفهام ما انکار ی است

اندکی هم چون به عرض آمد همان بسیاری است

هر سر مویم چو مژگان مایهٔ خونباری است

همچو عمر عاشقان سرگرم خوش رفتاری است

سایهٔ مژگان نگاهش را شب بیماری است

هر دو عالم عرض یک آغوش زخم کاری است

موی مجنون در تلافیهای بی دستاری است

تا بود یک غنچه این باغ از شکفتن عاری است

خواب این ظالم سرشتان بدتر از بیداری است

بر سر ما همچو آب ، احکام تیغت جاری است

همچو تار ساز نقد ناتوانان زاری است