خاک این صحرا لب خش که را لیسیده است

سایهٔ بیدی سراپای مرا پوشیده است

همچو شمع کشته در چشمم نگه خوابیده است

خون من رنگی به روی برگ گل خوابیده است

ازگداز دل گلابی بر رخم پاشیده است

بیخودی از عشق راه خانه ات پرسیده است

ی هوس خاموش امشب آهم آرامیده است

دیدهٔ خلق از سیاهیهای خود ترسیده است

نیستم نومید این ظالم به خوبم دیده است

حسن را ننگ دویی زآیینه رنجانیده است

هرچه خوابیده ست اینجا فتنهٔ خوابیده است

شعله هم بر جرات خاشاک ما لرزیده است

عمرها شد پهلوی ما زین طرف گردیده است