همچوشمع کشته در چشمم نگه خوابیده است

چون سواد چشم آهو سایه ام رم دیده است

چون گهراشکم همان در چشم خود غلتیده است

این قدر دانم که اینجا رنگ هاگردیده است

زخمه تا بر تار می آید صدا پالیده است

صبح در آیینهٔ شبنم نفس دزدیده است

دیدهٔ ما را غبار چشم ما پوشیده است

آستانش بود هرجا پای ما لغزیده است

جاده ام از نارسایی نقش پا گردیده است

چرخ هم اینجا ز جیب صبح دامن چیده است

بیستون در دم و بر من صدا پیچیده است

تا نفس باقی ست صندل بر جبین مالیده است